සිංහල සාහිත්‍යය ථෙරවාදයෙන් වජ්‍රයානයට – කේ. කේ. සමන් කුමාර
ඕල්කට් බුදුදහමට එරෙහිව බුදුදහමේ හේතුඵලවාදය ස්ථාපිත කිරීමෙන් යථාර්ථවාදය ඔස්සේ වික‍්‍රමසිංහ දායාද කළ මහා ජයග‍්‍රහණය වන්ම මහා ජයග‍්‍රහණයක් සිංහල සාහිත්‍යය තුළ අත් කොට ගත්තද එය තවමත් අප අවධානයට ලක් නොවූයේ යැයි යනු මාගේ කල්පනාවය. එය නම් සයිමන් නවගත්තේගමගේ කෘතීන් හරහා තන්ත‍්‍රවාදය අභිෂේක වීමයි. බුදුන්, මාක්ස් සහ ප්‍රොයිඞ් එක මිටට ගැනීමක් වූ ”සංසාරාරණ්‍යයේ දඩයක්කාරයා” හුදී ජන පහන් සංවේගය උදෙසා ලියූවද, එය අභිධර්මයක් බවට පත්විණි. දශකයකට පසු ”සංසාරාරණ්‍යයේ උරුමක්කාරයා” කරා එද්දී දාර්ශනික ප්‍රොයිඞ් ග‍්‍රාම්‍ය ප්‍රොයිඞ් කෙනෙකු පවට පත්වේ.
භගිනිගේ (සහෝදරිය!) යටපත් කළ ලිංගික හැඟීම් මගින් ජවිපෙ ලිංගික මර්ධනය නිරූපණය කෙරෙයි. තන්ත‍්‍රවාදී බුදුදහම ලිංගිකත්වය මර්දනය කිරීම ප්‍රොයිඞ් සේම අනුදක්නේ නොවෙත්. උරුමක්කාරයා තුළ මාක්ස් නැත්තටම නැතිවේ. උරුමය පිළිබඳව මිනිස් ඉතිහාසය තුළ බරපතළ ලෙසට කතා කළ මාක්ස් එතුළින් වාෂ්ප වී ගොසිනි! ගෞතම බුදුන් වෙනුවට බුදුවරයින්! බෝධිසත්ව වීරවරයින් ලෙස වජ‍්‍රයාන බලපෑම එහි ඉස්මතු වේ. වජ‍්‍රයානය මරණය මුඛ්‍ය ආරම්මනයක් ලෙස ගනී. ”සංසාරාරණ්‍යයේ උරුමක්කාරයා” තුළ ද මරණ භය ප‍්‍රධාන හුය බවට පත්වේ.
